مسلم است که برای پیشگیری از معضل اعتیاد نهادهایی چون مدرسه،دانشگاه، موسسات فرهنگی، ورزشی و مذهبی، نیروی انتظامی، سازمان زندان ها، ستاد مبارزه با مواد مخدر و ...می توانند موثر و مفید باشند ولی اهمیت هیچ یک از آنها نمی تواند از خانواده بیشتر باشد و این نهاد اجتماعی به عنوان اصلی ترین واحد جامعه، سهم عمده ای در دور نگهداشتن فرزندان از اعتیاد دارد.
از مهم ترین عواملی که در گرایش جوانان به مواد مخدر نقش دارد، مصرف مواد از سوی والدین و عدم آگاهی آنها در نحوه برخورد مناسب با کودکان و ناتوانی در اتخاذ روش مقابله در برابر بحران های رشدی، روانی و اجتماعی است.
چگونه فرزندانمان را تربیت کنیم تا از مواد افیونی دور باشند؟ در مرحله اول هماهنگی و همفکری والدین در امر تربیت لازم است که در گرو یکدلی، مشارکت و همکاری صمیمانه آنان با همدیگر و فرزندان است یعنی در اولین گام از خودشان شروع کنند. در دوران کودکی اصلی ترین خصیصه جلوگیری از ابتلا به اعتیاد، محبت غیر مشروط و توجه مثبت به آنان است. ایثار و عشق و محبت غیرمشروط به کودکان موجد حالت خود ارزشمندی و احترام به خویش است تا کودک به هر عاملی که قصد مخدوش کردن به این حس را داشته باشد، غلبه کند و همچنین آموزش مقررات و رفتار اجتماعی همچون احترام به قانون و دیگران، درستی، عدالت و انصاف است تا کودکان به این مفاهیم و ارزش ها خو بگیرند و در غیاب والدین پایبند مقررات باشند و نیمی دیگر راهبردهایی است که موقع نقص مقررات اعمال می شود. والدین توضیحات خود را روشن و واضح بیان کنند و فرزندان مطمئن باشند پیامدهایی بر عدم رعایت مقررات مترتب است، هیچ گاه نباید کل شخصیت کودکان زیر سوال برده شود بلکه فقط نگرانی درباره عمل اشتباه بیان گردد.
کودکان بیشتر از اعمال ما یاد می گیرند تا از گفتارمان؛ بسیاری از کودکان از خصوصیات و نگرش والدین همانند سازی و تقلید می کنند مثلاً مشاهده می شود کودکان هنگام عصبانیت و خطر و موقعیت های تنش زا جهت حل بحران، به جای برخورد منطقی و سازش یافته از رفتار والدین تبعیت می کنند، ما باید برای گوش دادن به صحبت های کودک وقت بگذاریم در غیر اینصورت مجبور خواهیم بود صدای فریاد و اعتراض آنان را بشنویم. ارتباط گرم و صمیمانه با کودکان از عوامل مهم پیشگیری از ابتلا به دام اعتیاد است و این رابطه باید منطقی و گرم، دوستانه و پذیرنده باشد تا جنبه دخالت در زندگی آنان را پیدا نکند. مسامحه و سهل انگاری به عنوان مادر، خطاها و عدم رابطه محبت آمیز، آنها را در معرض آسیب پذیری قرار می دهد.
وقتی بیشتر از توانایی فرزندانمان از آنها انتظار داشته باشیم، احساس درماندگی و طغیان را در آنها ایجاد می کنیم. گرایش فرزندان به مواد مخدر در دوران نوجوانی بیشتر است چرا که آنها با بحران هویت درگیر هستند. فرزندان در این دوره متوجه خارج از خانواده هستند، البته نباید مانع این ارتباط شویم .نظارت والدین بر سرگرمی ها، دوستان و گذراندن اوقات فراغت نقش حیاتی دارد و اعتماد به دوستان شناخته شده نیز مهم است ، در دعوت از آنها پیشقدم شویم تا آنها را دقیق تر بشناسیم.
در پایان وجود نشانه هایی که می تواند دلیل مصرف مواد مخدر باشد را بشناسیم: گوشه گیری و انزوا، خستگی و عدم رعایت ظاهر و نظافت شخصی، افت تحصیلی، فقدان همکاری در کارها، پرخاشگری، نافرمانی، دروغگویی، وخیم شدن رابطه اعضای خانواده، ارتباط با دوستان جدید و مشکوک، فقدان علاقه به سرگرمی و ورزش و ترک ورزش، تغییر در عادات خواب و خوراک، تغییرات جسمی همانند قرمزی چشم، سرفه، پف کردن و کبودی زیر چشم، کاهش ناگهانی وزن بدن، غیبت های نابهنگام و مکرر، خرج کردن نامتعادل پول از علایم مشکوک به اعتیاد است و اگر مطمئن نشدیم باید به یک متخصص مراجعه کنیم.
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
