اصولا دولت های جدیدی که در هر کشوری به روی کار می آیند در قبال عزل و نصب کارگزارانشان از دو حال خارج نیستند.یا اینکه آن دولت، دولتی حزبی است و تمام مسئولین منصوب با خط فکری همان حزب همراهند و یا اینکه دولت، دولتی ترکیبی از افراد جناح های سیاسی و احزاب مختلف است و مسئولین هم از طیف های مختلف انتخاب می شوند. این دسته بندی برای کشورهای دو یا چند حزبی است که انتخابات ها اصولا برای رأی دادن به جناح خاص است و تا حدودی نظام پارلمانی برقرار است.
در کشور ما که مفهوم حزب به صورت عرف متعارف آن رایج نیست و نظام هم پارلمانی نمی باشد انتخاب دولت نیز با نگاه به نام احزاب یا بهتر است بگویم گروه های سیاسی صورت نمی پذیرد. در ایران، پس از دوران ریاست میرحسین موسوی بر دولت نگاه به عملکرد دولت قبلی مبنای انتخاب دولت بعدی شد. لکن این دولت های جدید غالباً به عزل و نصب های بسیار گسترده دست نمی زدند. تغییرات عمیق صرفا به وزرای کابینه محدود بود و اگر عزل و نصبی هم در رده های پایین تر صورت می گرفت چندان وسیع نبود. در دولت تدبیر و امید با پدیده ای مواجه شدیم به نام «عزل و نصب با کلید». کلید دولت، عمل تخریب و نوسازی مجدد خود بر ساختمان و چیدمان کارگزاران را از همان ابتدای امر آغاز نمود. همه ی استانداران 31 استان کشور تغییر پیدا کرد. قریب به چهل دانشگاه و مرکز آموزش عالی دولتی و آزاد با عزل رؤسای خود مواجه شدند. لابد موج تغییرها عنقریب به ادارات کل و حتی ادارات شهرستان ها هم خواهد رسید. اما به راستی چرا این عمل از دولتی که داعیه ی اعتدال و شایسته سالاری دارد سر زد؟
به نظر این کِلک دلایل آن را می توان به شرح زیر برشمرد:
1- عدم اعتدال و اعتماد لازم دولت در نگرش به عملکرد مدیران؛
2- مقابله و جلوگیری از روند عملکرد دولت قبل؛
3- نیاز به حمایت همه جانبه از طرف مسئولین پایین دست؛
4- همراه سازی وفاداران به خط فکری خاصی با خود؛
5- جلوگیری از انتقاد برخی از مسئولینی که با حضور آن ها ممکن بود اعمال دولت زیر سؤال برود؛
و قس علی هذا...
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
