متاسفانه در این روزها مادران زیادی در جامعه دیده می شوند که آرزوهای دست نیافته ی دوران کودکی خود را به دامان دخترکانشان می اندازند، مادرانی که خود واقعیشان را از ترس شاید آبرو در پشت لباسی پنهان کرده اند و نفسانیت دست نیافته یشان را به گردن دخترکان معصوماشان می اندازند، این مادران به بهایی ارزان، بهایی همچون چند تکه لباس نیمه عریان دخترکان خود را به فروش می گذارند تا به قول خودشان دختراشان زیباتر شود. این مادران عروسکی به دست آورده اند تا با اعمال سلیقه در رفتار و پوشش او خلع دست نیافته های کودکی خود را پر کنند.

به نظر نویسنده وقتی مادر در دروان کودکی دخترش را به بهانه ی کودک بودن آنچنان که شایسته ی دختر بودن او است لباس نپوشاند و در جامعه حاضر کند، اولین گام در به حراج گذاشتن حیا و عفت دخترش را برداشته است، چون دخترک کم کم به بی حجاب بودن عادت می کند و بزرگ می شود و حالا که بزرگ شد حتی اگر همان مادر که به دست خود لباس حیای او را دریده بخواهد به او با حجاب بودن را یاد دهد نمی تواند، چرا که ریشه ی حجاب که همان حیا است به دست همین مادر در دوران کودکی از بین رفته است حالا چگونه این مادر می تواند بر روی زمینی که خود او پایه های خدا دادی ساخت خانه در آن را ریشه کن کرده است خانه ای بسازد؟